Antaŭparolo
Kun granda intereso kaj plezuro mi sufiĉe
ofte legas artiklojn en malnovaj revuoj. Legante ilin fojfoje mi miras,
ke aperas artikoloj pri temoj, kiujn oni ankoraŭ priparolas en
Esperantujo.
La verkanto alparolis danajn esperantistojn. Nunaj kopenhagaj esperantistoj malofte kunvene krokadilas, ĉar dombesto nia estas gardestaranto😆. Tamen ĝi verŝajne ne ekvidas ĉion....
 |
| Jen la dombesto, gardisto kaj honora membro de Kopenhaga Esperantista Klubo. |
Ek al la afero!
''Kiun Lingvon Ni Parolu?
Ĉu ni danaj Esperantistoj parolu Esperanton aŭ dane inter ni?
Ŝajne estas du diversaj opinioj pri tio
Multaj respondus tuj: Kompreneble Esperanton! Estas bonaj motivoj por tia respondo, ekz.1) ni bezonas ekzercon, 2) estas nia devo kulturi (kultivi?) tiun lingvon, kiu estas speciale nia lingvo, 3) respekton ni ne akiras, nek de ni mem, nek de aliaj homoj, se ni ne bone regas kaj uzas Esperanton.Sed estas aliaj, eĉ lertaj, Esperantistoj, kiuj argumentas, ke Esperanto estas por uzo nur al eksterlandanoj. Tial, se ĉeestas nur danoj, estus sensencaĵo paroli Esperanton; ni devas tie uzi nian gepatran lingvon, kiu cetere havas la avantaĝon, ke ĉiuj komprenas, dum oni riskas, ke kelkaj ne komprenas Esperanton.
Certe la unua vidpunkto, ke ni uzu Esperanton inter ni, reprezentas la deziron de la plimulto, sed la dua, ke ni parolu dane, konformas al la praktiko de la plimulto. Tiuj, kiuj agnoskas la unuan vidpunkton, sed tamen preferas la danan lingvon, eble senkulpigas sin jene: Mi scias Esperanton sufiĉe bone por mia praktika bezono, tial mi ne bezonas plian ekzercon.
Tiu lasta argumento laŭ mi ne estas prava. Unue ĉar mi konas neniun, almenaŭ danon, kiu uzas Esperanton same facile kiel sian gepatran lingvon; sekve li ĉiam riskas embarason. Due ĉar ni havas la nepran devon altigi la Esperanto-lingvan nivelon, ne nur la propran kaj ne nur tiun de la malpli lerta Esperantisto, sed ankaŭ tiun de la komencantoj. Ni devas altigi la lingvan nivelon de la tuta dana Esperantistaro.
Estas ĉe mi neniu dubo pri tio, ke la praktikaj rezultoj de la laboro por la disvastigo de Esperanto, por la rekono de Esperanto, estus multe pli bonaj, se ni ĉiuj scius nian lingvon pli bone.
La lingva kapablo en Danujo multe kreskis dum la lastaj 25 jaroj, sed en aliaj landoj ĝi kreskis eĉ pli; ni konstante estas malantaŭe! Mi menciu nur unu ekzemplon; Antaŭ nelonge nia klubo havis viziton de germano, kiu diris, ke li en sia urbo konas multajn Esperantistojn, kiuj li kvazaŭ ne konas kiel germanojn, ĉar li neniam parolis alian lingvon ol Esperanto kun ili, kaj ke li tute ne povas imagi tiujn samklubanojn parolantaj germanan lingvon. Ne estas strange, ke tia Esperantisto miras, kiam li aŭdas danan konversacion en Esperanto-klubo.
Laŭdire estas malfacile paroligi la membrojn ĉe la klubkunvenoj. Mi kredas, ke ne. Mi plurfoje menciis sistemon, kiun ni en klubo praktikis kun bonaj rezultoj; tial ne estas nura teorio. Mi jen ripetas ĝin: La sufiĉe kapablaj membroj deklaru, ke ili nek komprenas, nek parolas alian lingvon ol Esperanto. Se iu, kiu ne sufiĉe bone scias Esperanton, deziras paroli kun ili, oni alvoku iun por interpreti. Ni uzu laŭeble plej multeEsperanton. Ni montru en la praktiko, ke ''Esperanto estas lingvo por ni''.''
La artiklo, kiun mi elĉerpis de Dansk Esperanto-Blad numero 10, oktobro 1953, estis verkita de S-oro O.C.Lange, kiu estis la tiama prezidanto de Centra Dana Esperantista Ligo.
Ingen kommentarer:
Send en kommentar